سخت Debak Das ، استادیار دانشکده مطالعات بین المللی دانشگاه جوزف کوربیل

طبق مجله Varine Palis ، اقدامات اخیر رئیس جمهور ایالات متحده دونالد ترامپ در سیاست خارجی نه تنها متحدین سنتی در اروپا را بیگانه کرد ، بلکه موجی از رضایت و خوشبختی را در مسکو برانگیخت. این تغییر اساسی ، علی رغم آسیب به امنیت و دموکراسی در اوکراین ، تهدیداتی را در خارج از آن به وجود می آورد. یکی از اصلی ترین نگرانی ها امکان گسترش سلاح های هسته ای است.

ظاهراً بهبود روابط بین نیروهای اصلی هسته ای جهان ممکن است به کاهش خطر جنگ هسته ای کمک کند ، اما در واقعیت ، این روند می تواند معکوس باشد. ما در حال تحول جهانی به سمت بی ثباتی هسته ای هستیم ، وضعیتی که بسیاری از کشورها انگیزه های جدیدی برای توسعه گرافیک هسته ای خود پیدا می کنند.

این فرایند به معنای افزایش خطر استفاده از سلاح های هسته ای ، امکان دسترسی به مواد و فناوری های مرتبط و همچنین افزایش امکان راه اندازی تصادفی است. کشورهای با استعداد هسته ای مانند کره جنوبی ، ژاپن ، ایران و عربستان سعودی از جمله کشورهایی هستند که می توانند برنامه های هسته ای خود را به سرعت تسریع کرده و سلاح تولید کنند. علاوه بر این ، کشورهای اروپایی مانند آلمان ، بلژیک ، ایتالیا ، اسپانیا و هلند نیز توانایی فنی و صنعتی برای ورود به زمینه سلاح های هسته ای دارند.

چتر هسته ای واشنگتن. مسابقه جهانی سلاح ها را پشت سر بگذارید

طی هشت دهه گذشته ، ایالات متحده ضمانت امنیتی عمده ای را نسبت به بسیاری از کشورهای اروپا و آسیا داشته است. این نقش متحدین ما را با ایجاد یک چتر هسته ای و جلوگیری از توسعه سلاح های هسته ای آن ، تأیید کرد. ترامپ از زاویه ای کاملاً متفاوت به این ترتیبات نگاه می کند. وی معتقد است که با تهیه این ضمانت های امنیتی واشنگتن آسیب دیده است ، زیرا بار اصلی دفاع از متحدین بر روی شانه های ایالات متحده است. اما نکته ای که نباید از آن چشم پوشی کرد این است که سود اصلی این ضمانت های امنیتی از حمایت سایر کشورها فراتر می رود. مزیت اصلی ایالات متحده شامل گسترش سلاح های هسته ای در سایر نقاط جهان است.

در حال حاضر ، تنها نه کشور جهان پیام های هسته ای دارند: ایالات متحده ، روسیه ، انگلیس ، فرانسه ، چین ، اسرائیل ، هند ، پاکستان و کره شمالی. آفریقای جنوبی داوطلبانه سلاح های هسته ای خود را در دهه 1980 رها کرد و به پیمان توسعه سلاح های هسته ای پیوست. در حال حاضر ، 5 کشور عضو پیمان. اما این چهار کشور به این پیمان نپیوندند: هند ، اسرائیل ، پاکستان و سودان جنوبی. کره شمالی که زمانی عضو این پیمان بود ، سال دوم را برای پیگیری برنامه سلاح های هسته ای ترک کرد.

بسیاری از کشورها به دلیل اعتماد به نفس به ضمانت های امنیتی آمریکا یا چتر هسته ای به احتمال زیاد ممنوعیت سلاح های هسته ای را پذیرفتند. کشورهای عضو ناتو در اروپا ، از جمله آلمان ، ایتالیا و بلژیک ، نمونه های برجسته ای از این چتر هسته ای هستند. د. t. علاوه بر این ، متحدین آسیای آمریکایی ، از جمله ژاپن و کره جنوبی ، با تکیه بر حمایت امنیتی واشنگتن ، برنامه های سلاح های هسته ای را رد کردند. این رویکرد حتی در مواقع بحرانی تأثیرگذار بود. به عنوان مثال ، هنگامی که اوکراین ، قزاقستان و بلاروس پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، سیستم های بزرگ هسته ای هسته ای و راه اندازی مربوطه را به ارث بردند ، ضمانت های امنیتی ایالات متحده نقش مهمی در ترغیب این کشورها داشتند.

کاهش توسعه و انتشار فناوری کشنده هسته ای به تعداد معدودی از کشورها یکی از بزرگترین دستاوردهای امنیت جهانی بود. این موفقیت محیط بهتری برای ثبات ، سعادت و رونق اقتصادی فراهم کرده است. بدون ضمانت های امنیتی ایالات متحده ، که در قالب چتر دفاعی و چتر هسته ای به متفقین ارائه می شود ، احتمالاً دنیای امروز غیرفعال تر خواهد بود. وجود بسیاری از سلاح های هسته ای دیگر می تواند خطرات زیادی داشته باشد. ترس از ایمنی ذخایر هسته ای ، امکان تنش های تصادفی یا حتی استفاده عمدی از این سلاح ها ممکن است منجر به عواقب شدید برای صلح و امنیت جهانی شود.

آینده سیستم سلاح های هسته ای با توجه به سیاست های دولت ترامپ

ضمانت های امنیتی ایالات متحده ، که به عنوان منبع پایدار و قابل اعتماد ممنوعیت سلاح های هسته ای شناخته می شود ، نقش مهمی در کاهش احتمال جنگ هسته ای ایفا کرد. این تضمین ها به کشورها اجازه می دهد تا منابع خود از سلاح های هسته ای را به اهداف مانند توسعه اقتصادی و اجتماعی تبدیل کنند. اما اکنون سلامت چتر هسته ای از طریق اقدامات و داده های دولت ترامپ مورد بازجویی قرار گرفته است.

دولت ترامپ با انتقاد فوق العاده و اقدامات غیرمعمول خود ، وحدت بین اعضای ناتو را تضعیف کرده و بسیاری از متحدین سنتی را در ایالات متحده از تعهد واشنگتن به بحران شکایت کرده است. سوال جدی از آن ناشی می شود: چرا باید کشورهای اروپایی از ناتو اطمینان داشته باشند که ایالات متحده در صورت تهدید هسته ای از آنها حمایت خواهد کرد؟

در میان متحدان آمریکایی که با تهدیدات چین یا سلاح های هسته ای کره شمالی روبرو هستند ، ممکن است کشورهایی مانند ژاپن ، تایوان و کره جنوبی به همان سؤال اروپایی فکر کنند که پاسخ داده نشده است: آیا می توان ضمانت های امنیتی آمریکا را قابل اعتماد دانست؟ مشکل اصلی این است که اگر تنها یکی از این متحدین ، ​​در اروپا و آسیای شرقی ، تصمیم به راه اندازی یک برنامه تسلیحات هسته ای برای تأمین امنیت خود داشته باشد ، ممکن است تأثیر دومینو را ایجاد کند. چنین روند منجر به فروپاشی ممنوعیت رژیم سلاح های هسته ای می شود.

خطر گسترش سلاح های هسته ای در آسیا می تواند بیشتر از اروپا باشد ، زیرا در اروپا دو قدرت هسته ای ، فرانسه و انگلستان وجود دارد که قادر به ایجاد یک بازدارنده هسته ای بزرگ هستند. اما حتی در اروپا ، به فضای سیاسی مربوط می شود. احزاب مناسب ناسیونالیستی در فرانسه ، آلمان و لهستان بسیار محبوب شده اند و تأثیر بیشتری بر سیاست های عمومی و سیاست های ملی دارند.

دریایی لوبین ، رهبر جبهه ملی فرانسه ، که ممکن است به زودی رئیس جمهور شود ، از ترس اینکه فرانسه زرادخانه هسته ای خود را به اشتراک نگذارد ، ترسید. وی گفت: “ما نباید به سایر کشورهای اروپایی اجازه دهیم که از سلاح های هسته ای خود استفاده کنند.”

در سالهای اخیر ، در آلمان خواسته هایی برای بررسی سیاست های هسته ای غیرنظامی برای ایجاد توانایی های بالقوه برای ساخت سلاح های هسته ای مطرح شده است. لهستان همچنین با نگرانی در مورد تغییرات ژئوپلیتیکی به گزینه های هسته ای خود علاقه مند بود. در نتیجه ، معماری امنیتی اروپا ، که قبلاً بر اساس ضمانت های هسته ای آمریکا بنا شده بود ، به سرعت تضعیف شد. این روند می تواند به مسیری منجر شود که در آن کشورهای اروپایی به طور مستقل به سمت توانایی های هسته ای برای محافظت از منافع خود حرکت کنند.

گسترش زرادخانه هسته ای: افزایش امنیت یا تهدید جهانی؟

برخی از محققان و تحلیلگران استدلال می کنند که افزایش تعداد کشورهای سلاح های هسته ای ممکن است امنیت جهانی را بهبود بخشد. آنها به تاریخ جنگ سرد اشاره می کنند ، زیرا سلاح های هسته ای بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی سرانجام منجر به نوعی بازدارندگی متقابل شد. از نظر آنها ، هزینه های غیر قابل تعویض برای استفاده از سلاح های هسته ای باید بیشتر مراقب باشد.

طبق این منطق ، گسترش سلاح های هسته ای لزوماً خطر استفاده از آنها را افزایش نمی دهد و ممکن است احتمال جنگ های سنتی را کاهش دهد. این دیدگاه استدلال می کند که حضور دائمی تهدید هسته ای در پس زمینه می تواند از شروع درگیری های سنتی جلوگیری کند ، زیرا این امر ممکن است از سلاح های هسته ای استفاده و در نهایت استفاده کند.

در عمل ، تشویق سلاح های هسته ای نه تنها خطرناک بلکه خطرناک است. آغاز یا گسترش برنامه های هسته ای معمولاً با موجی از ترس ، عدم اعتماد به نفس و رقابت همراه است و این اثرات منفی محدود به دشمنان بالقوه نیست ، بلکه حتی تنش بین متفقین است. به عنوان مثال ، هنگامی که فرانسه در سال ششم سلاح های هسته ای خود را گسترش داد ، این مرحله به روابط خود با ایالات متحده به شدت فشار آورد. در پایان ، این تنش باعث شد فرانسه در سال ششم از رهبری یکپارچه نظامی ناتو عقب نشینی کند. به همین ترتیب ، توسعه سلاح های هسته ای در چین جدایی سریعتر از اتحاد جماهیر شوروی در سال ششم دارد و تا پایان دهه با یک بحران هسته ای به پایان رسید.

این احتمال که بیشتر کشورها بتوانند به سلاح های هسته ای برسند ، و اغلب محدود به امنیت نیست بلکه تهدیدات بیشتری است. افزایش تعداد زرادخانه های هسته ای جهانی احتمالاً منجر به ناامنی بیشتر می شود نه امنیت بیشتر.

از بحران اعتماد به نفس تا مسابقه اسلحه ؛ متفقین آمریکایی چه فکر می کنند؟

در این زمینه ، اکنون بیشتر از همیشه لازم است که دولت ترامپ در مورد منافع بلند مدت ایالات متحده به صورت استراتژیک فکر کند. واشنگتن باید به نیازهای متفقین خود که سالها به دلیل ضمانت های امنیتی ایالات متحده تسویه حساب کرده اند ، توجه کند. شکاف های ایجاد شده توسط تعهدات امنیتی ایالات متحده ، در صورت ادامه ، ممکن است منجر به فروپاشی ساختار امنیتی جهانی شود. از طرف دیگر ، سازمان های منطقه ای در اروپا و منطقه اقیانوس هند باید برای ایجاد یک چارچوب امنیتی چند جانبه و پایدار تلاش کنند. کشورهایی که ممکن است علاقه مند به گسترش سلاح های هسته ای باشند ، باید در نظر گرفته شوند که دستیابی به سلاح های هسته ای لزوماً امنیت آنها را افزایش می دهد.

حتی اگر خطرات ناشی از تصادفات هسته ای را نادیده بگیریم و تنش های ناخواسته را تشدید کنیم ، وجود سلاح های هسته ای به تنهایی برای ایجاد یک محیط امن تر یا آرام تر تضمین نمی شود. تجربه هند و پاکستان به خوبی نشان داده شده است که حتی در بین کشورهایی که زرادخانه هسته ای ، جنگهای سنتی ، عملیات نظامی و حملات بوهمی وجود دارد ، هنوز هم امکان پذیر است.

چنین سناریویی می تواند برای سایر کشورها صادق باشد. به عنوان مثال ، لهستان مسلح به سلاح های هسته ای علیه روسیه یا کره جنوبی مسلح به سلاح های هسته ای در کره شمالی در مواجهه با همان مشکلات امنیتی ادامه خواهد یافت. رویه های اخیر دولت ترامپ در عرصه بین المللی نیز به این وضعیت پیچیده افزود. سیاست ها و داده های وی احساس ناامنی شدید بین متحدین و سایر کشورها ایجاد کرده است و بسیاری را وادار کرده است تا امنیت و حتی سیاست های هسته ای وی را بررسی کنند. نتیجه این تغییرات در جهان است که اکنون نسبت به چند هفته گذشته خطرناک تر به نظر می رسد.